60 km vóór Southampton

De bus vóór ons, waar Rita en Hans dus in zaten, begon te slingeren, van links naar rechts, en tenslotte met een rot gang de berm in, gelukkig naar links. De ramp was anders niet te overzien
geweest. Omdat wij voorin zaten, zagen we vanaf de eerste seconde alles gebeuren. Ons hart stond stil, ik dacht mijn tweelingzus te gaan missen en haar man.. Ik wilde de bus uit rennen om eerste hulp te verlenen, maar niemand mocht er uit.
Een politieagent in burger, die toevallig achter onze bus reed, nam meteen actie en binnen 5 minuten kwamen de " hulptroepen" op gang. Er waren wel vijftig hulpverleners om ons heen. Er werd zelfs een ziekenboegje opgezet. Alle passagiers van die bus werden medisch gecheckt, zeer adequaat. De drukke snelweg werd uren afgesloten. Wat waren we blij elkaar weer te omhelzen.
Het is nu de volgende morgen. We hebben gisterenavond een flinke neut genomen, we hebben daardoor goed geslapen. Rita heeft nergens last van, Hans heeft spierpijn, verklaarbaar na zo'n opdonder.
Eén echtpaar gaat zeker terug naar Nederland, ligt nog in het ziekenhuis.
Onze hotelkamer kijkt uit op de haven, onze boot heeft net aangelegd. Om 12 uur gaan we naar
De boot, die zal om 16 uur uitvaren.

We zullen nu een dag of 5 geen wifi hebben.
We gaan met goede moed de boot op. We hebben het goed met zijn zessen