Grapjes uit Vietnam en varen naar Thailand

De eerste foto is stoer.
De tweede is de "applestore", met als hoofdartikel motoren.
De derde, zelfs baby's worden op de de bromfiets vervoerd, zonder gordel, zonder helmpje!!

Een hele ervaring Vietnam, een communistisch bewind, waar heel weinig verdiend wordt. De mensen proberen op slimme ( corrupte ) wijze wat bij te verdienen. Van het verkeer klopt niets, te zwaar beladen vrachtwagens, overjarige vervoermiddelen, geen gordels of helmen.

We hebben s'avonds aan het dîner 2 vaste obers, die totaal 3 tafels als hun werkgebied hebben. Vlak voor de boot gisterenavond uitvoer werd zijn naam omgeroepen om zich met spoed te melden. Toen wij aan tafel gingen bleek hij niet aan boord te zijn gekomen, ik was er erg ontdaan over. Hij werkt al 10 jaar voor deze maatschappij en heeft behoorlijke carrière gemaakt. Zijn collega mag niets zeggen, hij dacht alleen dat hij in Bangkok wel weer aan boord zou komen.
We weten niet wat hem is overkomen, hopelijk loopt het goed af.
De werknemers zijn vooral mensen uit India en de Phillipijnen, die in hun eigen land geen stuiver verdienen en hier een goede baan hebben. Ze werken 9 maanden achter elkaar en hebben dan 3 of 4 maanden vrijaf en gaan terug naar hun geboorteland. Dan krijgen ze weer een nieuw contract en dat gaat jaren zo door. Het is een zware selectie, het zijn ook gekwalificeerde mensen, van onze ober denken we dat hij universitair geschoold is. Ze worden opgeleid in hun specialiteit en doen dat dan ook goed. Zelfs de artiesten, violisten, pianisten, dansers en andere beroepen, zoals fotografen, moeten steeds opnieuw auditie doen.

We hebben Vietnam verlaten en varen nu in de Golf van Thailand langs de kust van Cambodja in de richting van Thailand, naar de plaats Laem Chabang, ruim 2 uur van Bangkok. Omdat we alle zes al 2 keer in Bangkok geweest zijn blijven we in de havenplaats achter,daar zal ook wat te zien zijn.
We gaan al bijna de laatste maand van onze reis in, het is omgevlogen. We hebben nog een pittig programma voor de boeg, we bereiden ons daar steeds goed op voor.

Vanavond zijn Hans en ik ( wij gaan altijd samen) naar een pianoconcert geweest van een jonge Japanner, virtuoos. Zijn emotie tijdens het spelen werkte zo in op het publiek (in een zaaltje van 200 mensen) dat iedereen doodstil luisterde en dat hij na ieder stuk een daverend applaus kreeg.