De boot ligt voor anker en we zullen zo weer met tenders van boord gezet worden.
Het was een self supporting eiland zonder infrastructuur. Pas na 1973 werd het ontdekt voor tourisme. Het waren vooral de " backpackers " uit Europa die met een simpele accomodatie tevreden waren.
Sinds kort is er een airport en luxe resort.
De temperatuur is nu al 32gr. C.
Wat ik lees zijn er tempels te bezichtigen, maar die hebben we in ons leven al genoeg gezien.
We hebben onze zwempakken aan, dik ingesmeerd, want verbranden gaat maar zo!
Er liggen meerdere marineschepen in de zee, eigenlijk omringen ze onze boot.
We zitten nu in de tender, het is een groot stuk varen naar de kust.
Onze ober ( Ram is zijn naam) is terug aan boord, hij had de laatste bus gemist in Ho Chi Min City. De organisatie van de Aurora heeft geregeld dat hij 2 nachten in Vietnam kon slapen en toen per vliegtuig naar Bangkok. Zijn paspoort was nog aan boord toen hij achterbleef, dus er moest wel het een en ander geregeld worden. hij zag er helemaal gelukkig uit.
Onze paspoorten hebben we ook nooit nodig, we krijgen voor ieder land speciale reispapieren, die we de avond vóór aankomst van een bestemming krijgen. De douane komt vóór we aan land gaan aan boord, vaak al een nacht eerder, zodat er geen tijdsverlies is om aan land te gaan.
We zijn toch weer een bus gaan huren en rijden nu over het eiland, met zijn achten, nog een heel gezellig belgisch echtpaar. Een tempel complex en een lady boedha kwamen we zo maar weer tegen. De chauffeur verstond geen woord engels, kon geen kaart lezen, maar wist de weg op zijn duimpje.
Een olifant die aan een ketting vastzat, zielig in die hitte, volgens Rita aan zijn bewegingen te zien verveelde hij zich rot.
Het is nu ruim 3 uur later en zitten aan de kust heerlijk aan een lekker thais biertje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.